എഴുത്തിൽ മിതത്വം പാലിക്കാൻ ഞാൻ പരമാവധി ശ്രമിക്കാറുണ്ട്. വികാര വിക്ഷോഭങ്ങളെക്കാൾ യുക്തിക്കാണ് പ്രാധാന്യം എന്ന ഉറച്ച വിശ്വാസം. എന്നാൽ ഇതേ വികാരങ്ങൾ അടിഞ്ഞുകൂടി നമ്മെ വീർപ്പുമുട്ടിക്കുന്ന സാഹചര്യങ്ങളും ഉണ്ട്. ആരോടെങ്കിലും ഒക്കെ ഇതൊക്കെ ഒന്നു പറയണം എന്ന് തോന്നും. അങ്ങിനെ ഒരു അവസ്ഥയിൽ ആണ് ഞാനും. എന്റെ ഉള്ളിന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നും വരുന്ന, ഞാൻ തികച്ചും സത്യം എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്ന വാക്കുകൾ. എന്നാൽ, വികാരങ്ങൾക്ക് അധീനമായാണ് ഇത് പറയുന്നത്, അതിന്റെതായ ചില പിഴവുകൾ ഉണ്ടാവാം. ശണ്ഠന്റെ വിലാപം എന്ന കുറിപ്പിൽ, കല്യാണം കഴിക്കണോ വേണ്ടേ എന്ന സംശയം, അതേ തുടർന്ന് ഞാൻ നടത്തിയ അന്വേഷണങ്ങൾ, ഞാൻ അസെക്ഷ്വൽ ആണെന്ന തിരിച്ചറിവ് ഇവയെ എല്ലാം കുറിച്ച് ഞാൻ പറഞ്ഞിരുന്നുവല്ലോ. അതുമായി ബന്ധമുള്ള ചില സംഭവങ്ങൾ ആണ് എനിക്ക് ഇപ്പോൾ പറയാൻ ഉള്ളത്. അതിൽ പറഞ്ഞത് പോലെ കല്യാണം എന്ന വിഷയത്തെ കുറിച്ച് ഞാൻ പലരോടും ചർച്ച ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അവയിൽ ഒരു പ്രധാന വിഷയമായിരുന്നു കല്യാണത്തിന്റെ ഉദ്ദേശം. ഒരു നീണ്ട ലിസ്റ്റ് തന്നെ ഞാൻ ശേഖരിച്ചിരുന്നു. എന്നാൽ അതിൽ സെക്സ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നത് എന്നെ അന്നേ അത്ഭുതപെടുത്തിയിരുന്നു. അത് പ്രകടി
കൂലിക്ക് വേണ്ടിയാണ് ജോലി ചെയ്യുന്നത് എന്ന് ഉറച്ച് വിശ്വസിച്ചിരുന്നു ഞാൻ. അച്ഛൻ സമ്മതിച്ചാൽ, ഒരു ജോലിയും ചെയ്യാതെ കുടുംബസ്വത്തുകൊണ്ട് കഴിയും എന്ന് ഒരുളുപ്പുമില്ലാതെ ഞാൻ പറഞ്ഞിരുന്നു. "അഞ്ച് കോടി രൂപ (ഒരു വലിയ തുക എന്ന് കരുതിയാൽ മതി) തന്നാൽ ജോലി രാജിവെക്കുമോ?" എന്നത് എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ചോദ്യമായിരുന്നു. എന്നാൽ അതെല്ലാം മാറി. ജോലി ഇന്നെനിക്ക് കൂലിക്കുള്ളൊരുപാധി മാത്രമല്ല. "അതുക്കും മേലെ" പലതുമാണ്. സന്തോഷത്തിനുള്ളൊരുപാധി: പണ്ടൊക്കെ വെറുതെ ഇരുന്നാൽ എനിക്ക് സന്തോഷമായിരുന്നു. ഒന്നും ചെയ്യേണ്ട കാര്യമില്ല. സന്തോഷത്തിന്റെയാ ഉറവിടം ജീവിതപാതയിൽ എനിക്ക് നഷ്ടമായി. ഇന്ന് സന്തോഷം തോന്നാൻ എന്തെങ്കിലും ഒക്കെ ചെയ്യണം. വെറുതെ ഇരുന്നാൽ സന്തോഷമല്ല. സങ്കടമാണോ എന്ന് ചോദിച്ചാൽ, അതുമല്ല. ഒരു മടുപ്പും ക്ഷീണവും. അതിനാൽ വെറുതെ ഇരിക്കാനിഷ്ടമല്ലാതായി. അതിന് ജോലിയെടുക്കണോ, സിനിമായൊക്കെ കണ്ടിരുന്നാൽ പോരെ? ജീവിതോദ്ദേശ്യസ്രോതസ്സ്: സന്തോഷം നഷ്ടപെട്ടതുകൊണ്ടാവണം, ജീവിതത്തിന് ഒരു അർത്ഥവും ലക്ഷ്യവും വേണം എന്ന് തോന്നിത്തുടങ്ങി. ജീവിതതത്തിൽ ദുഃഖം വരുമ്പോളാണ് നാം ഉദ്ദേശം തേടുന്നത് എന്ന്
പാശ്ചാത്യ സംസ്കാരത്തിൽ പ്രൈവസിക്കുള്ള മഹത്വത്തിനെ കുറിച്ച് ഞാൻ കുറെ കേട്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. മക്കളുടെ റൂമിൽ കയറാൻ അച്ഛനും അമ്മക്കും സമ്മതം ചോദിക്കണം എന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അതിഥികൾ വരുന്നത് ഒരു ശല്യമായി കാണുന്നവർ ധാരാളം ഉണ്ടെന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. വ്യക്തിപരമായ കാര്യങ്ങൾ ചോദിക്കുന്നത് തെറ്റായിട്ടാണ് അവർ കാണുന്നത് എന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അങ്ങിനെ പലതും. എന്നാൽ ഇവിടെ വന്നപ്പോളാണ് ഞാൻ മനസിലാക്കിയത്, എനിക്ക് പ്രാധാന്യമുള്ള, ഞാൻ പ്രൈവസി എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന, പലതും ഇവിടെ ഉള്ളവർക്ക് പ്രധാനമല്ല. ആ തിരിച്ചറിവ് എന്നെ വല്ലാതെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി. ഒരുദാഹരണം പറയുകയാണെങ്കിൽ, ഇവിടെ ഒരു വിധം ചെറിയ വീടുകളിൽ ഒക്കെ ഒരു കുളിമുറിയെ ഉള്ളു. രണ്ട് കിടപ്പറയുണ്ടെങ്കിലും. ഒരു വീട് രണ്ട് പേര് കൂടി ഷെയർ ചെയ്യുന്നത് വളരെ സാധാരണവുമാണ്. തികച്ചും അപരിചിതർ ആയവരുടെ കൂടെയായിരിക്കും താമസം. ദമ്പതികളും ഇങ്ങിനെ വീട് പങ്കുവെക്കാറുണ്ട്. അവർക്ക് ആകെ ഉള്ള ആ കുളിമുറി പങ്ക് വെക്കേണ്ടി വരും. അതിൽ അവർക്കൊരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഇല്ല. എന്റെ ഒരു ബന്ധുവിന്റെ വീട്ടിൽ പോയപ്പോൾ അവിടെ മുറികൾ കുറ്റി ഇടാൻ ഒരു വഴിയും ഇല്ല. അതും ഒരു അത്ഭുതമായി
Comments
Post a Comment